Leslie De Cuyper van amateur sporter tot competitief triathleet

De getuigenis van Leslie kan menig triathleet en beginnend sporter inspireren.
2 jaar geleden kwam Leslie naar 3COACH en ontwikkelde zich van puur amateur sporter tot een gedreven, doelbewust en competitief ingesteld triathleet!

Zijn verhaal van Klagenfurt naar Almere is boeiend …
Leslie Almere D

Moe, maar niet helemaal voldaan. Dat was het gevoel na de Ironman van Klagenfurt.
Een goede voorbereiding gehad, prachtige omstandigheden, een goed gevoel de dagen voor en de ochtend van de wedstrijd, maar wat steken laten vallen bij het eten en drinken en de bijgevolg onvermijdbare man met de hamer vroeg tegengekomen en de laatste 30km van de marathon een karaktertestje om U tegen te zeggen mogen ondergaan. Geen slecht resultaat, 9u37min, maar niet waar ik stiekem op gehoopt had of voelde wat erin had gezeten.
In de dagen na deze wedstrijd, op vakantie, tussen het overmatig eten en overvloedig drinken door, al beslist dat ik er nog eentje wou doen dit jaar. En dat ging dan Challenge Almere worden.
Leslie Almere ADat de voorbereidingen op conditioneel gebied op orde waren, zoals ik al aanvoelde in Klagenfurt en zelf kon zien in de progressie van de voorbije jaren, en dat deze ook weer in orde zouden zijn voor Almere wist ik wel zeker. Alle eer aan coach Christian om er telkens weer voor te zorgen dat ik de nodige prikkels op een gebalanceerde en steeds weer afwisselende manier voor de kiezen krijg. Er was echter iets wat me al jaren stoorde en waar ik nu toch eindelijk eens echt werk van wou maken. Mijn gewicht. Al van kinds af aan de mollige kant geweest en ondanks al sinds men 6 jaar heel actief te sporten (karate in een vorig leven) altijd aan de zwaardere kant gebleven. De hinder hiervan zat niet zozeer in het moeten meesleuren van de kilos op de fiets en tijdens de marathon, maar het mentale aspect van altijd het dikkertje te zijn (of me toch zo te voelen) op training en aan de start.
Na al zowat ieder boek over voeding te hebben gelezen in de voorbije jaren, alles geprobeerd te hebben van uithongeren tot all-you-can-eat zolang het maar geen koolhydraten zijn en alles daartussen dan toch maar besloten om professionele hulp in te schakelen. En wat een verschil!!! Een eenvoudige oplijsting van wat wel en wat niet en wanneer samen met enkele ontnuchterende woorden zorgden in de weken na Klagenfurt tot aan Almere voor een 8% verlies aan vetpercentage!! Niet alleen een ander gevoel tijdens de training maar een ander zelfbeeld en een dosis zelfvertrouwen rijker kunnen we nu verder door het leven.
De conditionele voorbereidingen verliepen ook voor Almere super. In die periode nog 2 weekjes op vakantie met het gezin in Italie om er eens duchtig de pees op te leggen en tussen de trainingen door voldoende te kunnen herstellen.
Van de 3 onderdelen waren er 2 die een enorme impact ondervonden van mijn nieuwe lichaamssamenstelling. Het lopen en het zwemmen. Fietsen, ondank dat de W/kg wel beter zal zijn geworden voelde niet anders, maar lopen begon te voelen als vliegen en de tijden per km werden beter en beter terwijl de hartslag zakte. Zwemmen was een totaal ander verhaal. Balanspunten die iets of wat verschoven waren zorgden ervoor dat ik tijdens de trainingen moeite moest doen om niet te verdrinken in plaats van te kunnen focussen op de training zelf. Dit laatste nog wat versterkt door verschrikkelijke tijden per 100m in een zwembad op vakantie dat geafficheerd was als 50m (bleek achteraf dat het in realiteit wel wat meer dan 50m was). Geruststellende woorden van de coach hielden het spreekwoordelijke (en nu ook letterlijke) hoofd boven water. Volledige geruststelling kwam er echter pas anderhalve week voor de wedstrijd toen ik in een open water training PB’s neerzette voor men standaard trainingsrondje. We were back on schedule!!
september 2014 002Voor het vertrek naar Almere nog even langs bij Christian voor de traditionele lactaat testen om op een degelijke manier de targets te kunnen bepalen. De vermoeidheid op de dag van de testen was al groot en de fietsproef voelde zwaar aan. Het loopgedeelte bracht echter goede moed en toonde al de eerste signalen dat er nog een duidelijke progressie was tegenover Klagenfurt.
Tot de dag voor de wedstrijd mezelf strak aan het voedingsschema gehouden en dan volledig los gelaten (met de juiste dingen weliswaar). Borden pasta en energierepen bij de vleet.
Een goede laatste nacht en fris wakker geworden om 4u op de dag van de wedstrijd. Niet te zenuwachtig en in tegenstelling tot anders, honger als een paard. Ettelijke sandwiches met confituur, een banaan en wat energierepen later klaar om naar de start te vertrekken.
In Klagenfurt eindelijk een zwemstrategie gevonden die me ligt, na enkele paniekerige swim starts in andere wedstrijden, en deze ook hier weer toegepast. Zonder hinder de 3,8km kunnen afleggen en met een goed gevoel er bovenop. Onderweg natuurlijk geen flauw benul of we nu goed bezig waren of dat het goed aanvoelde omdat ik eigenlijk geen meter vooruitkwam. Het was pas bij het zien van 1u01 op de klok toen ik uit het water kwam dat ik dacht ‘hier kunnen we mee werken’. Een PB om de dag te starten is altijd mooi meegenomen.
Gewisseld zonder moeilijkheden en de fiets op. Niet te veel volk op het parcours en dus direct mooie open wegen voor de neus. Al van bij het begin kwam de power gemakkelijk uit de benen en zat het gevoel goed. Zonder oog voor de anderen, pure focus op de gegevens op de teller en het eten en toch wel heel erg genietend van de prachtige zichten tijdens het fietsgedeelte de strakke wind getrotseerd. Tijdens de laatste kilometers van de marathon is het niet meer in de gedachten opgekomen, maar enkele uren na de finish en ook nu nog koester ik die momenten daar in Almere op de fiets. Daar, alleen in de wind, water langs beide kanten van de weg, de zon stralend, zoevende wielen, moeiteloos draaiende benen en een ritmische ademhaling.
Echt een intens gevoel van gelukkig zijn. Ik kan het niet anders omschrijven wat ik toen voelde.
Naarmate de kilometers voorbij vlogen bleef ik andere deelnemers passeren, velen zichtbaar aan het vechten tegen de wind, terwijl ik me voelde alsof ik amper moeite moest doen. Op een gegeven moment de vriendin iets horen roepen als ‘niet veel mensen voor u’, maar wat ze daarmee bedoelde wist ik niet… Niet veel in het algemeen? Niet veel van mijn leeftijd? En wat is niet veel? 100? 50? 20? Proberen uit de gedachten te verbannen en gewoon verder genieten.
Leslie Almere BWissel naar het lopen ook zonder hindernissen en ook hier direct het juiste gevoel. De eerste kilometer al direct ver onder de target pace met een hartslag die ook lager lag dan wat ik meestal zelf als target stel voor wedstrijden op de lange afstand. Even wikken en wegen, vertragen of op het gevoel afgaan? ‘De wedstrijd is er om jezelf te overtreffen’, de woorden die de coach nog in de racevoorbereiding had neergeschreven. Die woorden deden me beslissen om het gevoel te volgen en niet af te remmen.
Ook tijdens het lopen minutieus gelet op het eten en drinken en het goede gevoel tot halverwege de marathon zonder problemen kunnen aanhouden.
De vriendin en tevens trouwste supporter en diegene die door vaak alles zelf en alleen te doen ervoor zorgt dat ik kan gaan trainen, zorgde voor enkele stukjes informatie, maar zonder de juiste context kon ik die ook hier niet juist plaatsen. ‘28ste’, ‘26ste’… Ja, ok…Maar van wat? In totaal?
Van mijn age group? Wederom, proberen bannen uit de gedachten en op de eigen wedstrijd concentreren.
Halverwege de marathon, nog steeds genietend van het mooie loopparcours en de geweldige sfeer die sommige supporters verzorgden, begon zoals altijd de vermoeidheid zijn kop op te steken. Gedachten kunnen niet meer zoveel afdwalen en alle mentale energie is nodig om de focus op het juiste loopritme te houden. De aangename herinneringen aan de voorbije uren verdwijnen en pijn en donkere stemmetjes nemen hun plaats in. Blijven gaan. Blijven eten. Waarom 6 rondjes lopen? Hadden ze er niet gewoon 5 iets langere van kunnen maken? Ik ben het beu. Het is genoeg geweest. Blijven gaan. En dan plots is alles terug blanco. Het geluid van de commentatoren. De rode vlek voor de ogen van de finish zone. De bevestiging van een PB op de horloge. We zijn er!!
Het was pas lang na het finishen, toen ik de athlete-zone verliet, dat mijn vriendin me zei dat de commentatoren iets hadden gezegd van ‘Dat was Leslie De Cuyper, die heeft het ook goed gedaan precies, die heeft zilver!!’. Ongeloof was het eerste wat in me opkwam. Zelfs na het persoonlijk gaan bekijken van de voorlopige resultaten, die bevestigden wat men vriendin zei, kon ik het nog steeds niet geloven.
‘Niet te vroeg juichen, gewoon blij zijn met de prestatie en de tijd, niets op Facebook zetten, afwachten, afwachten…Morgen is er de awards ceremony. Dan pas is het echt.’
Ook nu nog. Na afgeroepen te zijn op de ceremonie, tot 2x toe. Leslie Almere CNa rond te zien op het podium en te beseffen dat van iedereen in de tribunes, naast, voor en achter mij er die dag slechts 2 mensen sneller waren!! (Profs niet meegerekend natuurlijk 😉 ), kan ik het nog altijd niet geloven… Vice-Europees kampioen op de lange afstand. Een nieuw personal best op de tot hier toe langste wedstrijd (in Almere zijn er goede landmeters precies, want de 180km is er echt 180 en idem dito voor de marathon).
Niet slecht voor dat dikkertje, dat zich toch ook nu nog, na het gewichtsverlies, het sukkeltje voelde aan de start bij het zien van al die afgetrainde beesten.
Het seizoen is nu voorbij, dus kunnen we beginnen nadenken over volgend jaar. Ironman Barcelona is al zo goed als zeker, maar eerder op het seizoen is er nog niets gepland. Nu gaan we eerst en vooral weer even gewoon genieten van enkele volledig ongestructureerde, soms te lange en soms te korte, ritjes op de gewone wegfiets en de mooie nazomer die men nog voorspelt voor de komende weken.
Grootste plannen rond kwalificaties voor bepaalde mooie wedstrijden op tropische eilanden? Ik droom er openlijk van om er ooit in mijn triathlon-carriere, die ik zelf zie doorgaan tot op vergevorderde leeftijd, eens te geraken en ik hoop stiekem dat het op een leeftijd zal gebeuren dat ik niet te dement ben om het achteraf nog te herinneren. Maar aan doelgericht proberen te kwalificeren denk ik nog niet. Ik doe voorlopig wedstrijden die ik graag wil doen en zal altijd alles geven om mezelf iedere keer te verbeteren en te overtreffen. Als dat dan op een dag goed genoeg is voor een kwalificatie, des te beter :-).
Ik besef heel goed dat zonder de steun van mijn vriendin en de kinderen dit allemaal niet mogelijk zijn. Dat zonder de opvoeding die ik heb gehad ik nooit het karakter had gehad om dit te doen. En dat zonder de begeleiding van Christian dit resultaat er nooit had geweest. En ware het niet voor al die afgetrainde machines waarmee ik het genoegen heb af en toe te mogen trainen en aan te spiegelen, dan had ik nu vast nog altijd aan het wringen geweest om mijn wetsuit dicht te krijgen 😉
Bedankt aan allemaal!
Leslie